Bazılarınızın bildiği gibi - ve tüm ailemin bildiği ama geçen yıl yarı saplantı olduğu için unutmak istediği gibi - 1 Nisan'da çıkacak bir kitap yazdım. . Bu blogun sadık bir okuyucusuysanız, her ikisi de aynı çılgın ana karaktere sahip olduğundan kitabımı beğenebilirsiniz.

Bu kitaba grup terapisi olarak bakıyorum, çünkü çoğumuz aynı sorunları yaşıyoruz (yedi sabahın beşinde saçımdan nefret ediyorum; çocuklarım 10 kez sorulmadan köpeği gezdirmiyor; sadece yemek yemek istiyorum) bütün gün pasta ama kadın dergileri bana dengeli bir diyete ihtiyacım olduğunu söyleyip duruyor). Ve bilirsiniz, bu sorunlarla karşılaştığımızda (özellikle pasta sorunu), gülmeyi veya ağlamayı seçebiliriz. Ben şahsen gülmeyi seçiyorum çünkü daha az doku gerektiriyor ve tekrar maskara uygulamasına gerek yok.

kitap denir Sadece Yatmama İzin Ver, ve alt başlığı Yarı Deli Çalışan Anne İçin Gerekli Şartlar. 26 bölümden oluşan bir sözlük gibi yapılandırılmıştır ve sizi (ve beni) güldürmek içindir. Kitaptaki tanımlamaların bazıları kısa, bazıları ise daha uzun ve hayatımdan bir hikaye anlatıyor. Bazıları benim uydurduğum (ya da daha zeki arkadaşlarımdan çaldığım) terimler, bazıları ise hayatın diğer alanlarından farklı amaçlara yönelik. Örneğin, N bölümünden:

Geride Çocuk Kalmadı: Hemen hemen her çalışan annenin kafasından bir felaketle geçen hatırlatma.

Bütün annelerin bir hikayesi vardır: Ailenin geri kalanı Boston'a giderken arkadaşım Janice yeni doğan bebeğini ön koridordaki araba koltuğunda bıraktı. (Neyse ki, sadece sokağın aşağısına indiler.) Komşum Ann, yürümeye başlayan çocuğunu arabaya kilitledi ve iki yaşındaki bir çocuğa otomatik kilidin nasıl çalıştığını açıklamak zorunda kaldı. Sonra oğlumu kilisede bıraktığım zaman geldi.

Sonra, Baby'nin vaftiz edilmesinden sonra Middle'ı kilisede terk etme hikayesini anlatmaya devam ediyorum. Bir anne olarak en güzel saatimden çok uzaktı, ama diyelim ki uzun bir sabahtı ve kız kardeşim Long Island Otoyolu'nda cüzdanını kaybetmişti ve tüm akrabalar şehirdeydi ve doğal olarak oldukça uykusuzdum.

Açıkça çok sayıda insanın kitabımı okumasını sevsem de, asıl istediğim kadınların bu işte birlikte olduğumuzu hissetmeleri. Ve böylece, bu ruhla, hikayelerinizi duymak istiyorum. Kabullenmek! Hiç Geride Çocuk Kalmadı anınız oldu mu? (Ve hayır, eğitim reformunu kastetmiyoruz!)